RABATLI, BerivanBALTAŞ, ramazan.efe
dostların hatırına selam ve saygıyla




Günümüz evvelinde şiirdi yazılanlar,
Koyduk, demek ki artık fazla rağbet kalmadı.
Gönlümüzün özünde okurduk bir zamanlar,
Doyduk, demek ki artık zahmet kalmadı.

Ağıt, destan çığıran evlâdıyız bir ırkın.
Hiç Türküsüz, şarkısız om’za almazdık çıkın.
Onlarca sene sonra anlaşıldı, bir bakın;
Duyduk, demek ki artık Nazım Hikmet kalmadı

Daha ele almadan haz olurdu dillerde.
Bülbül henüz yoldayken naz olurdu güllerde.
Mevsimler faketmez hep yaz olurdu illerde,
Kaydık, demek ki artık fazla rahmet kalmadı.

Kuru gürültü sazla kalkıp oyuna durduk.
Beyin söken nağmeye kalça, göbek savurduk.
Batılının hissiyle düşledik, hayal kurduk,
Aydık, demek ki artık fazla rahmet kalmadı.

Aç tavuğa yem oldu yabancının darısı.
Hikâyeyi nazımla karıştırır kimisi.
Uykuya salar bizi el âlemin ninnisi,
Uyduk, demek ki artık coşku haşmet kalmadı.

Giderek aslımızdan tez uzaklaşır olduk.
Kendimizi ararken kendimizden de olduk.
Aşkı, vefâyı, hazzı bir çırpıda bulurduk,
Caydık, demek ki artık Yahya, Ahmet kalmadı.

Olsa olsa, bu gidiş tam götürür fizana.
Şimdi ne denir dostlar, böylesi bir nizâma?
Kulak asan bulunmaz doğruları yazana,
Duyduk, demek ki artık pek âzimet kalmadı.

Kaşarlanmış yüreğe hisli sözler dokunmaz.
Gözü dışta olanlar, içten tavır takınmaz.
Kederli yazdım amma bilirim pek okunmaz,
Saydık, demek ki artık fazla medet kalmadı.

Kederli©Almanya, 28.06.2009