Yanaklarıma konarken dudaklarındaki iz
tanıdım:
Sendin, bir bahar kokusuyla tenime dokunan şiir
Şeffaf tüllerle mi örtünsem
Utanmayı bilmiyor küçük mavi gözlerin
Yoksa bilmediğim sırların mı vardı aramızda?
Zifiri karanlıklarda kim gizler çıplaklığını.


Yağmurlu bir günle çekip gitmek istedi içinden
Islaklığını giyindi,
Bakarak geçti aramızdaki okyanusu.

Söyle,
Sen, penceremin dibinde duran çocuk
Kaç yıldızın yüzünü okşayarak geldin
Bana gözyaşınla yaklaşma sakın
Ateşe verildi gözümdeki şehir
Omuz omuza, evler alev alev
Kuşların sesini duyuyorum
Çığlık çığlığa, dökülen karanlıkta.


Şimdi,
Sensiz kıyılardan dönüşü deniyorum
Üşütüyor Ege’nin meltem rüzgârı
Gel de tut ellerimi, ellerinle merhem olsun yarama
Bir bilsen,
Kaç bahar, kaç güz ördüm
Kanayan yalnızlığımda.


Elimdeki resmin gecenin tek tanığı
Saçının telleriydi
Sabahlara dek kokladığım


Meğer üşüten rüya imiş
Üstüme çığ düşmüş bir yorgan
Ellerin nasıl sıcak.


Nuri Dağdelen
Özdere-İzmir