I
Seni başımda kavak yelleri eserken sevmiştim.
Simitle öğün savdığım üniversite yılları,
Ben yatılı sen gündüzlüydün.
Oturduğun sıraya mesajlar yazardım akşamları
Sen cevaplardın ertesi gün,
Meçhul aşığının kim olduğunu bilmeden…
Sonraları şüpheli sorular sormaya başladın da,
Ben inkar ettiydim sıkılarak.
İtiraf edecektim sırası gelince ama
Ah o ayak başparmağım,…

II
Bir okul çıkışıydı hiç unutmam,
Hadi yürüyelim beraber demiştin,
Benim itiraz edemeyeceğimden emin.
Bahçeli sokaklarında yürüdük.
“Burası bizim ev, Gel bir çay iç” dediğinde,
Ayaklarımın altından dünya kaymıştı
Köşk yavrusu eve girerken.
Ah o ayak başparmağım…

Heyecandan fark edememiştim hiçbir şey,
O ceylan derisi koltuğa ilişinceye dek..
Gözüm elişi ipek halıda gezerken,
Yırtık çorabımdan fırlayan
Ah o ayak başparmağım,
Utanıp büzülmüştü sen çayları koyarken.
Sanki küçülüp yok olmak ister gibiydi koca delikte.
Yüzüm kızarmış,ter basmıştı da,
Yol yürümekten demiştim.

III
Halbuki pek pervasızdı çocukluğumda
Ayak parmaklarım..
Yalınayak gezip onadığım yıllar utanma bilmezlerdi.
Babam yeni bir naylon ayakkabı almıştı da.
“Sakın eskitme oğlum, uz bas” demişti.
Top oynayan çocukları gördükçe içim yanardı.
Çoğu oyundan mahrum kalırdım uz basma pahasına,
Bazende çıkarırdım sarı naylonları,
Yalınayak koşturmak için top peşinden.
Ah o ayak başparmağım,
Top yerine taşa vururda kan içinde kalırdı.
Ne utanır ne sıkılırdı.

Hep uz basardım,yalınayak olmadığımda,
Herkes ne uslu,ne ağırbaşlı çocuk derdi.
Bir tek kunduracı Ali hasetle bakardı sanki
Kundura satamadığı için..
……..
Seni bahar yelleri eserken sevmiştim
Sevmiştim de diyememiştim.
Diyecektim de
Ah o ayak başparmağım
Keşke hiç utanmasaydı.…