Kırılan bir gönlün tamiri zordur,
Sevimsiz söz yürekte yanan kordur,
Büyük konuşmak çıkmaz bir yoldur,
Gönül alçak olmaz, insan olmadan.

Çok kırıcıdır bil, küçük gören söz,
Aşağı kalmaz, alaycı bakan göz,
Sağlam ise kaynak, sağlam ise öz,
Alçalmaz insan, sözü alçak olmadan.

Düzgün yaşa, doğruluktan şaşma,
Olman gereken yerde ol, hiç kaçma,
Dostlarını hep sev, onlarla savaşma,
Sahtesiyle olma, pişman olmadan.

Ayrım yapma şu köylü, bu şehirli,
Lakin önemse şu şifalı bu zehirli,
Aynı değildir mütevazı ile kibirli,
Hayır gelmez, birlik-dirlik olmadan.

Kibir bir hastalıktır başlı başına,
Yakışır mı insana kibir Allah aşkına,
Bir gün acizliğin çıkar karşına,
Toparlan şimdiden çok geç olmadan.

Pervasızsa insan, kırarken hiç aldırmaz,
Sevimsiz, sevgisiz büyük kalınmaz,
Tevâzulu sözden kimse alınmaz,
Kibar olunmaz, kelam güzel olmadan.

Üzme kimseyi şöyle böyle demekle,
Kim ne olacak Allah bilir bekle,
Gönül huzur bulur hep sevmekle,
Dostların artmaz sevgi olmadan.

Abdulkadir Güllü