bahar ayları bizim evde
naftalin kokulu Perşembe’ler yaşanırdı
annem hiç üşenmez,
yorgan döşek ne varsa toplayıp,
balkona asardı
ne çekmişti o balkon demirleri her Perşembe
sırtlarında bir yığın yük,
annemin kızılcık sopasıyla, falakaya yatarlardı...
ama ne eğlence!

yine bir naftalin sabahıydı
ben bakkala çıkmadan az evvel,
sokağın karşı kaldırımına, bir pikap yanaşmıştı
anlamıştım
yeni birileri taşınıyordu mahalleye
kapıdan çıkar çıkmaz, seni görmüştüm...
üzerinde sütlaç beyazı bir elbise,
saçlarında nar çiçekleri,
gözlerinde iki mavi deniz...
Allah aşkına söyle,
nerden bulmuştun o güzelim kirpikleri?

naftalin kokulu bir Perşembe
tanıştırayım,
bendeniz Orhan
babası koyup gitmiş,
annesi Gülpembe...
bakkala gideceğime yardım mı etsem size?

vay be!
keşke söyleyebilseydim bunları
fakat annem falakaya yatırırken yorganları
arada çorba da kaynatacağından,
bakkaldan margarin bekler
belki bi daha ki sefer...
ha unutmadan
yorgunsunuzdur
annene söyle, çaya bize bekleriz
naftalin kokulu bir Perşembe
Orhan bendeniz...

o Perşembe,
bütün bir gün duramamıştım oturduğum yerde
ha yolladı, ha yollayacak demiştim annesi
bir fincan kahve istemeye...
olmadı şimdi kendi annem
o meşhur patatesli böreklerinden yapıp,
bir tabak tutuşturuverir elime
“al Orhan” der
“götür şu börekleri karşıdakilere”
vallahi yok!
ne sizden bir ses var ne de annemden
ama içimden bir ses –belli ki şeytan-
“ulen Orhan” demişti,
“tut anneni kolundan,
götür bi hoşgeldin’e”
olur mu? olmaz...
ser’de delikanlılık var
alay konusu olmak var sonunda mahalleye
hem, “ne o Orhan” demezler mi?
“sende bi tuhaflık var,
yanaşmazdın hiç o pencereye...”

naftalin kokulu bir Perşembe
tanıştırayım,
bendeniz Orhan
yetim koymuş babası
annesin adı, Gülpembe...