Adımımı attığım her yer
Korkunç bir bataklık oluyor
Elimi uzattığım her çiçek
Koklayamadan soluyor

Yemyeşil bir vadiye açılıyorum
İçine girince bir çöl oluyor
Her sene meyveyi döken ağaçlar
Elimi uzatsam kökten kuruyor

Sabredeyim diyorum bulurum sebat
Sabır taşı ortasından çatlıyor
İçimdeki ümit ve sonsuz hayat
Beni anlamadan geçip gidiyor

Ne yaptım herkese bana küstüler
Bağrıma bastığım hep taş çıkıyor
Dertliyim dedikçe yüz çevirdiler
Perişan halimi kimse bilmiyor

Yandım-yandım küle döndüm köz iken
Bahtım yeller ile uçup gidiyor
Yılanı yola getiren tatlı söz iken
Ağızdan çıkanı kulak duymuyor

Herkes bana düşman kinler bilenmiş
Kara gözler husumetle bakıyor
Hayat benim gibi ona gülmemiş
Kap karara talihini benden biliyor

Dost ol, insan ol her şeyden önce
Gülmeli o gözler her gün ağlıyor
Doğru yola eriş, bul bir an önce
İnsanlık bununla huzur buluyor

12.09.1982
Sağmalcılar/İstanbul
Necati ŞİMŞEK