sen

kırılınca çınlayan
es ölen
bir kavruk/fakir sokak şarkısının
öksüz/kovulgan
nemli bakışında savruldun



ben

savrulduğun yerde
hiç olmaz/kervan susmaz
kuş bilmez/dil söylemez
bir çöl soğuğunda
öldüm
bil ki
vesikalı bir soluktur şimdi
ömrüm…







peşindeyim
seherindeyim
bir cenin gibi kıvrıldım nefesine
sen öpmezsen/ söyle
istanbul serilsin
şu delik deşik iskeletime…

az gittim hiç geldim bazen
dere tepe sen dedim
el değmemiş masallar
okunmamış hikayeler dinledim
hepsi senin sesindi
ne efsaneler tükettim ne sürgünler içtim bir bilsen
kovuldum cüceler ülkesinden devler ülkesine bazen
çok sevdim değişik dillerde ölebilmeyi






şimdi
kırılınca
dağılan
günler soluğundayım

unut bir gün pasaportunu
seni bulayım
henüz kurumamış mürekkebini
dudaklarımda
dişimde
dilimde
durdurayım






RÜZGAR