Yorulmuş sözlerin çok
Gözlerin yalanlardan yıpranmış sanki
Bir bitiş tasarlamışsın kendince
Ve inanmışsın,her sonun bir başlangıç olacağına…

Umut sigarasını tüketmişsin
Sadece kabı kalmış…
Bide söyleyemediğin yarım kalan sözler
Cebinde geriye kalan…

Her acı biraz daha acıtmış canını
Korkmuşsun ama haykıramamışsın
Hayat treni sürüklemiş durmadan seni
Son istasyonu beklemiş durmuşsun…

Herkes düşman olmuş sana
Her cephede kaybetmeye mahkum bir rol çizmişsin
Zamanla aynalara da küsmüşsün
Yansıman ürkütmüş seni…

Birkaç kalp ağrısı yaşamışsın
Yaraların başka yaralara gebe olmuş
Her defasında yeniden başlamak istesen de
Elinden tutan olmamış,yokluğun sokaklarında


Umut dolu bir rüya görmek istemişsin
-Aslında yaşadığının rüya olduğuna inanmışsın-
Bunu bir kurtuluş olarak düşünmüşsün
Ama zamanla rüyalarında ellerinden gitmiş
Tek başına çırılçıplak kalmışsın…

Virane bir yokluğun üstüne kurmuşsun hayallerini
-Bitti işte- diyip veda rüzgarına kapılmışsın
Varlığın yokluğunla boy ölçüştürememiş
Tek isteğin yaşarken son sözcükleri
Rüyalarında gördüğün o –hoşcakal- sahnesi…


Üç aşağı beş yukarısında duruyorsun hayatın
Acelen yok…
Bekliyorsun prangalanmış bir yazgıyı
Yaşamak umurunda değil aslında
Sen bir sonu bekliyorsun…
Kendi kaleminle yazmadığın bir oyunda
Perde kapanırken son repliklerini okuyorsun….