Adı Irak olunca,
Gözden de gönülden de
Duyarlılıktan da ırak oluyormuş.
Acının adaleti çölün uykuya çağırdığı halka
Nasıl da düşüverdi.

Irak yüreğimize en uzak organımız kadar ırak
Acı kanatıp tırnakladıkça Mezopotamyanin rahmini
Doğurttukları çocukta elbette acı kusacaktır Şatt’ül Arap’a
Çölün madeni sıvılarını deşerek
Buharlaştırdıkları yuvalarına;
Bir o kadar kan,
Bir o kadar gözyaşı,
Bir o kadar ağıt gömüyorlar.
Musul’dan Basra’ya savaş tanrıları çığlıklar atıyor
Kutsal ahitler tamamlanıyor.

Yeni dünya
Yoksul , badem gözlü,
Aykırı düşlü
Acı gülüşlü çocukların oyuncaklarından çalıp dünyayı
Yuvarlaklaştıkça yuvarlaklaşıyor,
Kendilerine yeni uydular kuruyor.
Büyük demir paletleriyle geçmişi de, geleceği de parçalıyor.

Yok yok
Acı çok,
Neden yok,
Kan, kan, yanıyor her yan,
Kırlangıçlar çığlık çığlık;
Niçin konmaz yere,
Ölüler aç,
Kaç insanoğlu kaç.
Sızlar Sultan Hamid’in tabutu,
Sızlar Genç Osman’ın yari,
Sızlar Kerkük türkülerinin diyarı.

Kerbela bu kadar acıtmamıştı Ali’yi,
Güllerin pembesini kiç bu kadar kızartmamıştı kan,
Hiç bu kadar orta yerinden kırılmamıştı mizan,

Ey dünyanının acılar doğuran küskün rahmi,
Ey Ali’den haince dökülen kan,
Ey Genç Osman’ın Bağdat’ta düştüğü yan,
Şarkın sevgili sultanı Selahatdin han..!

ACIYA ACI SÜRME ARTIK..!
Kalk artık düştüğün yerden
Doğrul ve KALK.