I
Ey Karanfil,
Sen nerelerde bulunmadın ki
Ne günler görmedin ki!..
Nice MUMCU’ların
Cenaze törenlerini gördün.
Kah insanların ellerine
Kah tabutların yüzlerine,
Kah resimlerin çerçevesine,
İliştin.
Sevgi,umut selinde,
Bir damlada sen oldun!...


II
Ey Papatya,
Sen hangi temiz yürekte,
Büyütülmedin ki!...
Bir çocuğun elinde
Anneye verildin,
Anneler gününde.
Sonra annenin elinden,
Kök saldın yüreğine,
Yüreğindeki sevgisine!...

III
Ey Gül,
Seni hangi gönül çekmez ki!...
Sevdiceğine hergün,
Elinde bir gülle gidip,
Hergün yinelemek sevgisini.
Ve pekiştirmek elindekiyle,
Onaylamak...
Hangi gönül çekmez ki seni
Her akşam eve dönen sevgilisi
Bir gül tutsun,sunsun
Sevgisiyle birlikte...

IV
Ey Menekşe,
Taptaze,yemyeşil
Yaprakların arasında
Moru,pembesi,mavisi,
Beyazı,alacası...Daha niceleri
Gülümser her sabah pencerelerde
Biraraya geldiklerinde
Isıtırlar odaları,
O şirin gülümsemeleriyle...

....
....
Kadife yaprakların gibi olsa
İnsanların yürekleri
Ve çiçeklerin kadar renkli,canlı olsa,
Yüzleri!....