kendime ait ne varsa çıkarıp atarken

kumsallara dönüyordu atlar

sanki bir başkalaşmış gibiyim şimdi ben

anlımda tunç devrinin kızılımsı heykelleri

zaman ki artık geri dönüş yok gibi


..


ola ki şimdi kutuplardan gelen

tüm mektupları yakıyorum ısıtmak için

kendini bana vermiş

dipsiz okyanus çocuklarını

..

gelmeyin

tüm maceralar yörüngesinden sapan yıldızlar gibi

içine çekiyor beni

artık yönler bir büyü bozumu


bir karşı duruş

tanrı’ya rağmen

tanrı’sını kaybeden bedenler gibi


...


ya bilinçleriniz

hegelyen bir diyalektiğin

sinir uçlarından gelen gece konuşmaları

ah bilinçleriniz

büyük deniz ressamlarının fırtınalı suları

...

şimdi nereye atsanız kendinizi

aynı yerdesiniz

her yönünüzü sarmış heykellerse

id inizin katili düşleriniz

,,

olmalıydı oysa olmamalıydı

hep aynı görüntüyü yansıtan aynalarınız

şimdi biliniz ki şimdi yalnız ben varım

ben ki daha doğmamış sancıların ayna odaları

çoğalan derinleştikçe çoğalan

bir yenidenbaşlangıç gibi