Ne çok ağlamışım sen de üzüldün diye,
Ne zor dayandım o yas dolu gecelere,
Ne çok yalvardım avuçlarımla,
Kurtar içimde esir kalan acıyı oradan diye
Zamana tırmandım sabırla,
Gel dedin döndüm, bakmadan arkada kalanlara,
Ki kalsaydım da kime fayda?
Şimdi zor oluyor seni eksiltmek hayatımdan,
Kalbim çaresiz bir telaşta,
Zamanı ne çok ciddiye almışım,
Söylediklerini ne çok anlamışım,
Her dokunuşun kanundu sanki,
Uymasaydım tenine, vurulurdum belki,
Şimdi zor oluyor sana ‘içime gel’ demek,
Soğuyor gitgide, nasıl bir yangındı oysa,
Fırtına faydasız yeniden tutuşturmaya,
Yanan yandı nasılsa!

Kurtarmaya çalışmıyorum,
İzlerin acıyor sadece,
İçim acıyor iz kalmadığı için sende,
Senden ayrılmıyorum aslında, kalbim durdu, artık daha gerçeğim
Ayrıldıklarım; umudum, hayalim, sende can bulan halim!
Seni sevdiğimde hayatımı göndere çektim,
Kaybettim her şeyi, senin kusurunla kaybettim!
Arkasına bakarak koşan bir kaçak gibiyim,
Ayrılığa çarptığım an kalbimi yarıya indirdim…

Huzuru yakalayacağım bir yerinden,
Elbet sevdiğim adamlar olacak yeniden,
Hayat devam edecek kendi yoluna,
Bilmem ki hangi yön çıkarır beni ona…
Zorlanıyorum, kıvranıyorum belki,
Kabul etmek ne zor,
Ne zor uymak; “yeniden sevene kadar sevişme!” kanununa,
Her şey harabe benim tarafımda,
Kurduğun her şeyi, beni sen yıktın, altında sen kaldın,
Uyanma ne olur,
Beni kaybettiğine, seni nasıl sevdiğime uyanma!
İnan nefesim yok, beraber öldük,
Döndürmek kolay değil bizi hayata!

ÇiselOnat
’09 İstanbul


İçime girmenin tek yolunu biliyorsun! Orası! Oysa yukarı çıkıp sola dönmeyi göze alamıyorsun... Sen de herkes gibi kısa yolu seviyormuşsun! ’09 İst.