3
Yorum
0
Beğeni
4,0
Puan
1593
Okunma
Kara kaplı lügatlerde ‘aşk’tı adın…
Her dilde, her yerde, her köşede seni anlatırdı…
Baharı yaşatır, gülleri andırır, mutluluğu yaşatırdı…
Sessizliği yırtan bir çığlıktı adın…
Umutsuzdu… Ama adındı…
Yokluğunda adınla dertleşirdim…
Sessizce geçerdi zaman… Belki anlamsız, belki zamansızdı…
Ama; adındı kendisine kazandırılan anlamların sahibi…
Ne zaman yağmur yağsa; gökyüzüne rengârenk adın kazınırdı…
Ne zaman gökkuşakları güneşle dansa başlasa; renklerini adın verirdi…
Hayatın anlamını karşılardı her sabah adın…
‘günaydın’ demeden önce adını anardım…
Daha neler anlatsam sana adınla başlayan;
Başlasam anlatmaya; kelimeler kifayetsiz, ömür ise kısacık kalırdı…
Yaşamın ta kendisiydi adın…
Ne zaman di uçmak istedin altın parmaklı yüreğimden;
O zaman adının anlamı da değişti…
Ayrılık, hasret, ölüm oluverdi adın…
13,08,2002
5.0
67% (2)
2.0
33% (1)
Cevap Yaz