Yırtmak...

Elinden tuttuğum çocuk
Büyümeye yüz tutmuş
Sıcaklığı avucumun içini yakar
Bir yerde başı dik iman
Bir yerde takva ile vakar
Bana kalan...
En son tebessümdeki bilinmeyen
Hele...
Sen miydin onu beğenmeyen
Attığım her adım iz bıraksa da
İzlerim ayaklarımın ardından baksa da
Bir kağnı geçerde siler tümünü
Rüzgar ıslık çalarak söyler ölümümü
Günahım çok, zor oluyor hazım
Biliyorum...
Bir yerlerden yırtmak lazım

Verdiğim ile aldığım selam
Hiç karşılaşmayınca ıssız yolda dahi
Dağların, taşların, kurtların, kuşların
İnsafına kalan şahitlik
Kaldığı yerden gelmez ise, sahi...
Yaymak sonsuzluğa
Kolay olmasa da selamını, vesselam
Aşkın olsada başımdaki püsküllü belam
Çekeyim bütün çekilecek çileleri
Yeter ki...
Sıratıl müstakım olsum tabelam
Bunlardan öte bir hayat
Beşiğinde sallayıp duruyor
Soğuk demir başlıklarına başımı vuruyor
Memeden kesilmişim, biberonum kayıp
Hala...
Çıngıraklarla oynuyorum
Değil mi ki çok ayıp
Günahlarım çok, zor oluyor hazım
Biliyorum...
Bir yerlerden yırtmak lazım

Faydalarım zararıma yenik
Kardayım diyebilenlerin meclisinde
Kürsüden attığım nutuklar
Firarın son noktası, kuru bir toprağın
En son dip odasında beni tutuklar
Tozlu sayfalarını üfleyemediğim Kitabim...
Hiç kırışmayan seccadem
Dibi delik ibriğim
Karanlıklardaki çığlığım
’ Rehber! ...Rehber! ...’
Buralar çok sessiz
Ne gelen var, ne giden
Ne ilk, ne de son dakika bir haber
Beyazlığı sararmış, çürümeye yüz tutmuş
Kıyafetimi değiştirmek istiyorum
Söyleyin, kaç zamandır bunu giyiyorum
Soyunmaya dermanım yok
Üzerimi örtün günahlarım
Artık fayda vermiyor eyvahlarım
Altın tepside sunulan dünya
Binbir çeşit yemişler
Yutkunamam, boğazıma dizilmişler
Günahım çok, zor oluyor hazım
Biliyorum...
Bir yerlerden yırtmak lazım

Reyhan Tataroğlu