İkimiz de suçluyduk,
Biraz sen,
Biraz da ben...
Sevdanın akıp giden yollarına,
Vuramadık kendimizi,
Ve bir anda kayıp gittin ellerimden...
Yıllar geçtikçe,
Omuzlarımdaki hasret yükü de arttı...
Artık elimi uzattığımda,
Dokunabileceğim yerde değildin...
Ve bana kaldı yalnız geceler,
Bazen gözyaşlarıyla haykırdım isyanımı,
Bazen suskunluğuma sakladım ahımı...
Senden hiçbirşey kalmadı geriye...
Hayaline yüklediğim anlamlar,
Her gece çıkıverdi saklandıkları yerden...
Anlamadın,
Anlamadık...
Ve bindik birbirimizden habersiz,
Bizi yalnızlığa götüren götüren hasret gemisine...
Şimdi yoksun...
Ve ben alışamadığım yalnızlıkla,
Her akşam rakı sofrası kuruyorum...
Loş ışığın eşliğinde,
Yalnızlığın omzuna yaslanıp,
Ağlıyorum...
Ömründe bir defa ağladığımı görseydin zamanında,
Emin ol herşeyi bırakıp,
Pervane olurdun etrafımda...
Şimdi sessizliğin çığlıkları yırtıyor kulak zarlarımı...
Bir kadeh daha devrildi gülüm,
Ve yine sitemler aktı içime...
Ve o en güzel gençlik anları,
Şimdi mazide kaldı bir biçimde...

ÖD