toprak

konuşmuyor sararmış mektupların içresindeki gül kuruları
tutmuyor artık beni bu mavi atlasta ölüm
ağır geliyor gözyaşlarım
sonbaharı görmeyen kelebeklerin kanatlarında

açmak istemiyorum perdeleri
güneşin dokunduğu her şeyden sen çıkıyorsun
eski bir dost ziyaretimde intihar etmiş sık lamenler
şimdi tüm yalnızım bu evde
dokunduğum şiirler kadar

su

dinle
akşam sefalarının şimale bakışındaki
aşka esir ney sesini
kaç zaman geçti semanın yeryüzünü taçlandırdığı andan
bilemiyorum
sen bu vakti ayrılığa düş

ama hala saklıdır
ruhumun eski sokağının ahşap evinde
çilehanede gül büyüten çocuk bakışları
dokunsan kokularını verecekler sana
ney ve gül elzeminde

toprak

bilmez misin sen ey sevgili
ney sesinde gül ezilmez
su güneşe kanarsa toprak yeşermez
suyunu kaybeden hangi toprağın bağrında açan gül
semaya semah etmiş
bana aşk gerek bana su gerek

su

bilirim
gözyaşında yıkanmayan aşk, aşk değildir
çalmaz ellerim aşksız, cennet kapısını
utanır ellerim utanır gözlerim

bana aşk gerek
bana göğsünde kuruyacağım toprak gerek
aç bağrını aç çilehaneni
düştüğün mezarların üzerinde açan güllerin
semahına ney sesi olayım