Paramparça senin üzerine
Yıkılmışım
Ben yıkık viran
Ben aylak savurgan
Ben yorgun biçare
Yıkılmışlığım
Yalnızlığım
Hep senin üzerine

Dondurmuştum her şeyi
Dokundukça kanayan
Sarsılan
Feryat figan
Acılar yoktu artık
Ben mola vermiştim sana
Mum ışığı gibisin bende
Üflesem
Tüm korkaklığınla
Tüm ezilmiş ve rezilliğinle
Savrulup gideceksin
Oysa ki ben
Mola vermiştim sana



Oysa ki ben hiç mola vermeden
Hep yürümek koşmak sana
Ellerimle yüreğine kelepçe atıp
Hiç açmamak
Sevgili seninle hayatı yarılamak
Ve seninle sonlandırmak
Ki ben mola verdim sana

Havada yol bulup kanatlarındaki yaşam dürtüsünün kucak kucak uçuştuğu ben(li) yüreciğim.
Neden ben?
Niye çağırır özlemin gülümseyen gözleri?
Kurtulasım da yok hani.
Gömdüm seni kök vermeyecek yarınların karanlık ardına. Zifirin kucağında taze açtı yemiş dalım senden yana
Kaldımı ki, mutluluklar ötelerde, üşünür mü yaz gecesi?
Buza kesmiş ayak parmaklarım, hissetmiyor bendeki seni
Sokaklarım labirent. Geçitlerim geçit vermiyor.
Şiirlerim küskün zümrüdü-ankamın uçası gelmez.
Anlayacağın sevgili; şimdi
Mola verdim ben sana
Uzun karlı kış gecelerinde kilometrelerce otobüs yolculuklarına terminalim kapalı. kaza korkusu da yok, kar alabildiğine yağsın, yollar buza kessin ne fark eder.
Omzumdaki rütbelerin sökük, yaldızlı oyuncaklar, sırma ipler yerine paçavralar bağlı. bilirim ki sürüklemek istemesem de elimde kalacaksın. Paçavra aşk…
Sözler acıtmıyor. Eylem var hepsi bu. Şarabın tadı daha tatlı ekşi sevgimizden. sığmıyorsun bana. Nefretim saçaklanmış sarılmak sensizliğe daha yüce.
Şimdi söz sustu, sükûnet konuşuyor
Oysaki mola vermiştim sana
Yürüyorum sokaklarca. Neonları sahte ışıklarla yanan cansız mağaza bedenleri daha gerçekçi yalancı bedeninden.
Şimdi şehrimin küfür dolu nefesini okşuyorsun
Ne zaman geçsem bu bulvardan sen geliyorsun beynimin uğuldayan yanına, oysaki sevgili daha şimdi MOLA verdim ben sana.


DİLEK SOYSAL