FISILTI

bir fısıltı kulağımı tırmalarken
denizlerin o dalgaları sahili kemirir durur
bazen de bir buse kondurur o dalgalar kum tanelerine
ben karanlıkta kulağımdaki fısıltı birlikte
aynı müziği dinliyorum tekrar tekrar
o kulağımdaki fısıltı müziği bastırdıkça
diyafram doldukça doluyor nefesimle

duygusallık hücrelerim teker teker
denizin,
kumun içindeki taşları içine alıp yok ettiği gibi yok oluyor
ve neden diye soruyorum yine kendime
nedenin yerine yazacak çok şey varken
boş olan duygularımın virüs kapmış yanlarını yazıyorum
bitiriyor virüs yiyor maneviyetımı
akacağı yerde teker teker eriyor gözlerimin damlaları
buhar olup gidiyor boşluğa
yine neden
ama nedir bu neden
nedir nedir diye soruyorum kendi kendime
sadece fısıltı kalıyor nedirin sonunda

kararan umutların son damlası belki de
çöküşün sonundaki toz duman gibi
karın topraktaki mikrobu barındırmaması belki de
belki de yanardağın feryadı
kara bulutun ağıtı
iki dağın arasındaki ikilemidir belki de
belki de diyip düşünüyorum sadece
tekrar tekrar dinlediğim o müzikle birlikte
kulağımdaki fısıltıyı