Mimiklerim üşüyor,
Deniz’in en koyu mavisinin soğukluğunu
Yayıyor yaralı ruhuma yalnızlığın

Ölüm yok oluyor gözlerimde
Kendini kayalıklara bırakmış zehir yeşili yosunlar gibi

Onu anlatmak için sadece şeb ve gri yeterli
Ama eksik kalır bilinmezlikleri
Detayları unutulmuşluğumu gizler...

Toprak altında hatrı silinen bedenler,
Uyanıyordu sabah ezanın da kimsesiz

Bahara bürünen mevsimler eşliğinde,
Su siyahında kumlar arasında çekiliyor tin
Sin’e giderken unutulmuşluğum batıyor göğsüme

Dünya duymuşçasına susuyorum
Kelimelerimden silinişimi izlerken

İnce parmakların yok oluşumu hazırlıyor
Gümüşe her işleyişinde
Tenin tenimden her çekilişinde

Kuralları bozan ufaklıklar gibi ağlıyorum
Sana yasaklarımı bozmana izin verdiğim için

Nefti nefer kesildi
Ruhum bedenimden ayrılmasın diye
Bileğimden sızan kırmızı yüreğimi iyileştiriyordu sanki...

/......../