Geceye seni anlatmak siyahı beyaz yapmak gibi
Öylesine boş uğraşlarla yılmadan yorulmadan
Ben şehirvari romantikliklerde yapamam sana
Köy kokar benim kelimelerim ve bozkır
Ucundan tutsam A’nın başı görünmez Z nin
Yok, benim alfabemde sana iki kelime
Süslü sözler derim laf kala kalabalığı olur dilime
Hep başlarım ama noktayı koyarım en geriye
Dedimya yok benim alfabemde sana iki kelime

Bağlara düştüm sel koynunda senden ırak
Ne fidanlar derdim çırılçıplak
Eteklerimde çağlayanlar böyle asırlardır ıslak
Kalemimde mürekkep hep sende iki kelimeye tutsak
Beyhude değil midir alfebeme, seni anlatmak

Ne bir şiire önsöz ne bir öyküye son sözsün
Masalın nostaljik aralığında öylesine öksüzsün
Dememişmiydim meltemler kızı esmez bu yamaçtan hep ılık rüzgârlar
Kopar bir menekşe dibinde ne amansız fırtınalar
Sen asırlık kitabelerin esrarengiz şifresi
Hangi ucundan yazsam olamıyorsun alfabemin tek hecesi
Bir günaha düştü ki sorma, sorma harflerimin cümlesi
Bir gece yürek kabristanlığıma defnedildi sensizliklerimin nicesi

Kışlar derermiş koynunda kardelenler
Seni fısıldar falanca cilvenin filanca yerinde gezinenler
Ah sen mavi sürgünler yaşatan civanlara
Layık olamadın tek kelimelik esrarlara
Bu firak senden ebedi ırak oluşumdur
Bu son çırpınış sanma ölüşümdür, bil ki doğuşumdur
Şimdi bilmem hangi pişmanlıktır seni döndüren geriye
Söyle ağlamaktan başka ne yakıştırdın gözlerime
Dedimya gülüm yok benim alfabemde sana iki kelime