Kalıp gitmek mi huzur?
Dönüp savurmak mı saçlarını?

*



Yakarışın tek adresiydi sensizlik,
Gölgenin en büyüğüydü karanlık,
Ufuğun sönmez ışığıydı kara bulutlar...


Gördün mü yağmuru?
Sonraki gökkuşağını?
Koşuşan çocukları?
Peki ya gürültülerini?



Hepsi karanlık...
Solmuş çiçeklerin gürültüleri,
Tıpkı bir kalp hırsızı gibiydi.
Yürümek ise büyük marifetti.
Sevgi çok büyük ama imkansızdı.
Büyük ama imkansız aşk...
Tadına varabilmekti amaç.
Kalkıp koşabilmekti ona doğru.
Adım atabilmekti umuda.
Bulunca sarılıp öpebilmekti.
Tüm beden tamamen hissedilerek,
Kamçılamaktı bu sefer aşk...
Acı çektirmek değildi hiçbirşey,
Dönüp durmak değil,
Saplamaktı kabaca bütün herşey..



Kavuşma vakti gelir.
Güneş kendisini göstermeye başlar,
Bulutlar gökyüzünü hızla terkederken;
Umutlar yeniden can alır...
Gözden kaçırılan şeyler vardır.
Aslnda umut hiç yoktur,
Beyindeki karmaşıklık oluşturur.
Samimiyet hiç oluşmayacak,
Hiçbir gerçek gün yüzüne çıkmayacaktı..
Sonsuzluk bulacaktı bedenimi.
Ruhumu teslim ederken
Son sözlerim gene sana olacaktı..
Mutluluğu tat bitanem !