aynı sırayı paylaştık..
okula geldiği günler...,
O’nunla aynı sırayı
müfettiş gelğinde köye..
herkes bilir..
yoktu hiç bir şeyi..
benim defterimi koyardı önüne..
O’nun hiç okuma yazması da.. olmadı..
ama neler yazardı gönlünce...
geleceğe dair
parıl parıl ışıldayan gözleriyle..
ben bilirdim..
Ayşegüüüülll
sevgilimm...

o çocuk,
ben çocuk..
çocuktuk..
mutlu
ama çok mutluyduk..
çocuklığumuzdan
cennetten kovulduk..
bir defa birlikte tırmandık ovadan
halası eşekli.. önde..
bir yaz günü
keseden.. köye
o ve ben,
üç karadut uzattı..yaprak içinde
sadece birisi kara
belli ki ilk bulduğu ergin
kimbilir nerden beri elinde
Çıkrıklıkuyuda bekletmiş halasını
ben gelesiye..
"sen burdan get agam" dedi Dereyurtda
"analığım, bobam duyar"
son gördüğümdü..
öğsüz Ayşegülü!

kasaba ortaaokulunda
iki mektup aldım.. O’ndan
ilki 32 ye katlanmış bir defter sayfası..
bir kibrit kutusunda
başka ellerin yazısı..
bir kınalı saç.. ve eğri büğrü..
".... beni isdeyollar,
beni ele yar etme"
ve bir dudak izi
peynir çomacında gelen ikincisinde
"ben ölüründe ona yar olman"
ondan geldiği belli..
eskimiş
pörsümüş,
yırtık..
gözyaşıyla ıslanık
okuma yazması olmadı hiç
ne dargınlık,
ne öfke kadere..
yakışmazdı Ayşegül’e

o bahar komşu köye nişanlandı..
bir başka köye kaçırıldı..
bilmen yalan,
bilmen essah..
"-ağası" dediler
nikah-mikah hakgetire
hiç düğün nasip olmadı
geçinmedi o köydede de
yazık oldu, çoook çok yazık
güzeller güzeli Ayşegüle..

gören..
karasevdasını bilen,
herkes bana düşmandı
affetmedi
kimse beni
gitmedim
HASRETİM
hâlâ gitmedim köyüme
sormadan anlattı rast geldiğim
üç kocadan dört çocuk
güzelim..
canım sevdiğim..
duam Ayşegülüme

artık gülsün diye