Sevimsiz bir yol kasvetine dökülürken
ellerimde biriktirdiğim seneler,
orta yerinden kestiğim bir aşkın izleri
açılıyor sen geçtikçe üzerinden..

Dudağında soğuk bükümler vardı..
Bakışların vazgeçmeye kararlı..
Geçince içindeki zifiri koridorlardan,
Bensizliğini fark ettim..
Kayboldum sessizliğine..
Ruhundaki ayrılıkla bilendim..

Senden uzak sınırlar çizmek istiyorum kendime
Kanatlarım kırık yapamıyorum..
Gücüm yetmiyor artık bu şehre
İkimizi birden sığdıramıyorum..

Kendimle savaşıyorum sürekli..
Yüreğim kalmak istiyor..
Aklıma inat ..

Aslında gitmek zor değil ya..
Zor!
Seni taşırken yaşamak..

Kalbimi bıraksam kendi haline
Sana çarpıp yok edecek beni,
Yürüsem gözlerinin tersine
Gölgen basmış bütün gitmeleri..

Öfkem deviriyor yaşanmışlarımızı
Kendimden korkuyorum..
Bozuk plak gibi tekrar edip dönüyor ruhum..
Sen..Ben...ve Ben.. Sen....
Yani aşkın iki ayrı yakasında kalmış biz..
Geç mi kaldık dönüşlerde..
Neden ?
Yaktık köprüleri..

İnan yazmak gelmiyor içimden sana
Sürüklenen adımlarının yankılarını hatırladıkça..
Göz kapaklarıma astığın vefasızlığın hediye..
Onu kalbimin girişine çaktım..
Biliyor muydun?
Giderken sen,
Ben adımların boşluğunu saydım..
Her adımda saplandı kalbime bir veda harfi
ve her santimde acıttım biraz daha derinimi..

Döküldü gözlerim yağmurunun izinde..
Yıldırımlar çarpar hala
Göğsümdeki yanık izlerinde..

Şu an neyin cezasına mahkumum
bilmiyorum.
Hangimizin infazını daha çok istiyorum ..
Biz ayrılalı kaç yıl oldu ?
Bak..
Avuçlarım hala sen kokuyor..

Kahretsin...
Dökülen çerçeveme asmak istiyorum kendimi.