Sustum ey şairler bende sustum
Artık bıktım gitmelerden,kalmalardan.

Kendimi buluyorum sessizlikte
Kalemimi bıraktım artık sustum..


Birazda diğer insanları duymak istiyorum
Ne garip ne çok ses varmış evrende
Ve ne güzelmiş
Loş ışık da sessizce oturmak elimde kağıt-kalem olmadan öylece


Suskunluğum.çaresizliğimden değil,
Bana derman bulmayın sakın
Ben biraz dinlenmek istiyorum sessizlikte kendimle...

Ey aşk şairleri,
Ey beni ben yapan içimde ki kadın,
Beni bu sabah rahat bırakın.
Ben güneşin doğuşunu sadece kendime anlatmak istiyorum…

Sustum ey şehir sustum
Şimdi konuşma sırası sende
Sen anlat biraz da beni
Sen bir türkü söyle rüzgar eşliğinde tanıt bana kendini
Belki o zaman anlatabilirim derdini
Bu sokaklar için binlerce mısra tüketim ben
Belki susmaktır yalnızlığının çaresi


Sustum…Sessizlik ne güzel şeymiş
İnsan konuşmadan da hayat akar gidermiş
Her yüzde bir söz ,her gözde bir anlam varmış
Sensizlik asıl insana susunca koyarmış.
Ben seni anlatabilmek için konuşuyordum oysa ki
Asıl sebebim içimde ki sesin beni incitmesinden korkmammış


Sensizliği, sessizlik anlatırmış bilmezdim
Sessizlik en büyük haykırmakmış sessizliğimde farkına vardım

Susmak asıl derdi yaşamakmış
Suskunluğumda seni düşününce anladım

Bilmem ne zaman suskunluğum biter
Belki de seni bulurum sessizlikte bu dert benden gider

Bensizlik sensizlikten de beter

Susmak en büyük acıymış

Sensizlikte susunca anladım….