Yine gökyüzü kararıyor ,yine akşam olmakta
Güneş sanki içimde batıyor
Ve sanki bir daha doğmayacak gibi

Yavaş yavaş karanlık çöküyor şehre
Kaldırımlar ,sessiz ve derinden bir uykuya dalıyor
Şehir bir telaşta herkes bir yerlere yetişmeye çalışıyor

Penceremin ötesinde aydınlık umutlar
Ama içimden gelmiyor yarını yaşamak
Ben dünde yaşamayı seviyorum sanki…

İçimde öldüremediğim ah o yar,
Gitmemiş içerde ki odada beni bekliyor gibi


Ben her gözümü açtığımda yarin gidişini görürüm
Ve her aynaya baktığımda gözlerimin içinde sevda ateşi olur üşürüm


Karanlık sokaklarda yar bırakma ellerimi
Karanlıktan korkmak değil derdim
Ben yar seni düşünür üzülürüm

Şimdi sen korkarsın bensiz
Bu sokak ,bu insanlar, acıtır o pamuk yüreğini

Yar, ellerimi bırakma…
Sessiz gidişin öldürür beni

Ben sensizlikte nefes alamam,yaşayamam
Sende yaşayamazsın bilirim
Seni düşünür kalbimi ürkütürüm..

Gökyüzü tamamen karadı şu an
Ve karanlık; bir hırka gibi şehrin üstüne serpilmiş

İnsanlar evinde,mutluluğu,sevinci,güler yüzü yaşıyorlar
Sessizlik sarmış sokağın başını

Rüzgar fısıldıyor yarin o endamlı adını
İnsanlar mutlu,şehir mutlu….

Ben ise bir film karesi gibi izliyorum tüm yaşananları
Hüzün dolu odamda yari ilk gördüğüm pencerenin başında..