korkaklık kitabına adımı yazdırmaya doğru yol alıyorum
içimde bin bir nefret ve ürperti veren karanlık hikayeler

uyanmaya çalışıyorum ellerimi bağlamışlar çoktan
dört yanı kanla çevrilmiş bir adadayım sanki

delirmek yaşamanın diğer kalıplaşmış biçimi

adım atmak kolay sonunu düşünmedikçe

sanki ileride mavi bir hayal bana yön veriyor

adımlarım hızlanıyor ve bir tuzak buluyor zayıf bedenimi
gözümü açtığımda bir kuyunun içindeyim

her yanım kara çamurla kaplı
kurtulmaya çalışsam daha çok batıyorum uçsuz kuyunun dibine

yukardan insan sesleri geliyor ama duymuyorlar beni
hepsi sağır olmuşlar yada benim sesim onları irkiltecek kadar ağır

tam her şey bitti derken yine o mavi hayal uzatıyor elini


tanıyorum aslında bu hayali

evet... bu çok zaman önce kaybettiğim -kendim-


birden uzaklaşıyor benden koşuyorum’ kendimin’ peşinden

bir uçurum kenarına yaklaşıyoruz duruyor

derin bir nefesle yüzüme bakıp gülüyor


neden gülüyorsun diyorum ?


beni umursamadan gülmeye devam ediyor ve derin nefesle uçurumdan atıyor kendini


bende atlıyorum peşinden ilk defa korkusuzca
o hala bana bakıp gülümsüyor

‘neden?’ diye haykırıyorum neden yok olmak istiyorsun ve yok olurken gülebiliyorsun
tebessümle ‘anlamadın mı ben ölebilirim ama sen her zaman yaşayacaksın ‘diyor


birden düşünüyorum ve zaman duruyor

yağmur taneleri gözyaşlarımla karışıp kayaları parçalıyor
yıllar önce kaybettiğim kendim ise yok olmaya doğru ilerliyor sevinçlice
kayalıklara çarpıp yok oluyor umursamaz bir şekilde

ben ise haykırıyorum yeter uyanmak istiyorum diye...


ama uyanamıyorum,


her uyandığımı sandığımda başka bir rüyada olduğumun farkına varıyorum