ŞAN BİZE YAKIŞIR

Plevne’de kan kokar, can dayanmaz
Askerimizin kanı, burun tıkanmaz
Plevne’de şan kokar, laf dayanmaz
Askerimizin şanı, can sıkılmaz

Abdulhamid acı çeker “Yıldız” ‘da
Bırakın gideyim evlatlarımın başına
Bırakmaz kansız vezir Mithat Paşa
Kuşatma var; Paşa’nın feryadı duyulmaz

Açlık bir yandan, soğuk bir yandan
Mühim değil bunlar; ayrı kalmak yardan
Vatan için ayrılmak can sıladan
Hiçbir vatan evladından umulmaz

Bilir miydin Paşam; Tuna’nın geçileceğini
Askerimize taarruz emri verilmeyeceğini
Düşmanın tünelden arkaya geçeceğini
Tamam, ama buna göz yumulmaz

Kahpe Bulgar, ekmeğimizi yedin
Zorda kaldın, âmânı bizden diledin
Plevne’de düşmana “gel” dedin
Söyle bize nasıl yürek vurulmaz

Düşman geldi ki yüz elli bin kişi
Bizim ordumuz aşmazdı kırk bini
Çembere alındık, iletişim kesildi
Artık bunun akıbeti sorulmaz