Eksilmez hayatın cevr ü cefası,
Âşık, maşukunu bulmayınca dost.
Olmuyor âlemin zevk ü sefası,
Sen yanı başımda olmayınca dost.

Ayrılık olunca kesilmez feryat
Çiçeksiz bahçedir sevgisiz hayat
Bir kıymet ifade eylemez vuslat
Gönül senden ayrı kılmayınca dost.

Sensin bu ömrümün güneşi, ayı
Sana kul oluşum bundan dolayı
Neyleyim dünyada Karun olmayı
Şu âlemde bir dem gülmeyince dost.

Sevgi ilâç, sevgi gönül merhemi
Cümle derde deva onun dirhemi
Muhabbet daimi, geçmezmiş demi
Hak vaki olup ölmeyince dost.

Akar gözyaşları mermeri deler
Sine beşiğinde yalnızlık beler
Ne uykusu gelir ne yüzü güler
Gönül hasretini almayınca dost.

Huzuru kaçırdım, kederi tuttum
Firkati yaşadım, elemi tattım
Cefaya tahammül benim sanatım
Hak gülmeyi nasip kılmayınca dost.

Vefalı olmalı gönül sultanı
Gönül sever ahde sadık kalanı
Bülbül terk eder mi hiç gülistanı?
Güller sararıp da solmayınca dost.

Yalnızlık ülkesi daimi yerim
Hasret ateşiyle dağlandı serim
Kaf Dağı’ndan öte gitmek isterim,
Kimse kadir kıymet bilmeyince dost.
(Kır Çiçeği/1998)