Soyut bir karamsar ruhu vardı onun
Kimsenin algılayamadığı…ve ona kalan
Binlerce varlıktan emin olduğu tek şey…falan.
Kırıp dökmeyi öğrendi hep kitaplardan…
Kırıp toplamayı kalpleri…
O birincilikle çıkmıştır bu etaptan…
ödülü yalnızlık…
Donarken bir pencere önünde yola bakan gözlerde
Bıraktığınız bir parca azık…yalnızlık .
Sevmeye iştahlanırken ara sıra objeleri,
Gölgeleri çıkıyor karşıma ve sahipleniyorlar usulca.
Onlar bile muhalefet iken adımlarıma,
Kelimeler israf kağıda,çığlıklarım dar ağıda,
Beni iten bunca insan bu girdaba,
Ne çok kibirliler ne de çok kaba,
Çıkmazsa sahip insanoğlu adaba,
Bende sıradanım…
Faniyim,yolcuyum,bende sıradayım…
Beni unuttunuz dikkatli sayin….

Yorgun bir amca şöyle anlatır kısaca halini…
Kızım yazılsaydım satır satır,
İnan hiç süphem olmazdı,
Bırakırdım dostta biraz hatır.
Ve lakin cahildim değil mi insan bir sevgi bırakır.
Sevecek kadar saf,ve buna değecek kadar çaba…
Çok uzak bana…
Olduysa zararIm sevene, atIlmasIn yabana…
Asın melekler dünya yenik duştüğünde zamana.
Tanrım, darağacı babam ve topragım ana…
Elbet bende sıradanım…
Faniyim,yolcuyum,bende sıradayım…
Beni unuttunuz dikkatli sayın…

Ödün verdiysem bağnaz tutumumdan
Bu demek degildir ki degiştim…
Yine gri bulutlar umduğumdan…
Sadece hayat ocağında fazla piştim…
Tarifim yanlış,malzemelerim eksik.
Ortaya çıkan fazlalık,benmişim.
Bu yüzden hep umudum kesik…
Ne olursa olsun sözü var Yaradanın bana.
Elbet bende sıradanım…
Faniyim,yolcuyum,bende sıradayım…
Beni unutmayın saymanlar …
Şimdilik beni de insandan sayın…