Dün gene on fidan şehit oldu.
Öğrenince gözlerim yaşla doldu.
Gencecik bedenler yok oldu gitti.
Kim bilir ne kadar hayalleri vardı.
Tüm ülkeyi büyük bir hüzün sardı.

Bütün ana babalar bu acıyı hisseder.
Ama uzaktaki yalnızca rahmet diler.
Ya o evlatların bağrı yanık aileleri,
Kim bilir ne büyük acılar içindeler,
Neler hisseder, ne gözyaşı dökerler.

Bu katliam kim bilir daha ne kadar sürecek.
Ne kadar sabredilecek daha ne beklenecek.
Bir de gaziler var, kolunu bacağını yitirmiş,
Öyle bir aslan parçası, ölsem daha iyi diyordu,
Yıkılmış hayaller ile kim bilir neler bekliyordu.

Ateş düştüğü yeri yakarmış öyle derler.
Bunlardan medet uman acaba ne bekler.
Bu vahşetin mutlaka olmalı bir çözümü.
Bu şiiri okuyanlar düşünsün bu sözümü.
Sabrı tükenirse bu ulus umursamaz ölümü.

Batının bütün derdi hala Osmanlı intikamında.
Ulusumun tüm düşmanları himayeleri altında.
Ermeni ve Kürd’ü destekleyip aleyhte kışkırtmakta.
Çözümün bu olmadığını sonunda mutlaka bilecekler.
Medeni geçinen o kafalar bu vebali üstlenecekler,

Atamızın sayesinde hür doğduk hür yaşadık bu bilinmeli.
Verecek tek karış toprağımız yoktur herkes öğrenmeli.
Düne kadar kardeştik, dökülen bu kanlar inan ki boşuna.
Gidenler geri gelmez, sebep olanların vicdanları sızlamalı.
Bu vatan hepimize yeter, herkes aklını başına toplamalı.

29.Nisan.2009 U.köprü