Sancı…
Bir belirsiz bulutu çöker
Gözlerime yağmurun
Anlarım bugün tekrar gideceksin,
Anlarım bugün tekrar boş vereceğim
Tüm kalanlara
Bir çıkarma hikayesi hayat
Topladıklarımız yalan oldu bir bir
Eşitsizliğin denkleminde
Bir ben kaldım bilinmeyen
Çözülmeye mahkum.

Sancı…
Aklımda hep dört duvar,
Üzerime çökercesine seyrettiğim,
Düşüne takılıp noktasına kilitlendiğim
Halimi bilen ve bekleyişlerimi…
Sanırım bir duvarlar biliyor derdimi.
İklimlerinin gölgesi kalmış,
Köşesinde bucağında,
Hani biz hiç bitmez derdik ya
Ne zaman ki yabancı oldum kendime
Dört duvarın gizi kaldı bende.

Akşam olunca alemine çekilen,
Kendi dünyasından çıkıp,
Başka denizlerde yüzen,
Sudan çıkmış balık gibiyim şimdi.
Büyük balıklar küçük balıkları tüketti
Kalmadı nefesi, efsanesi derdimin.

Oysa ne güzeldi düşlemek,
Olmayacak yerlerde rastlamak sana
Bakışmak anlam bulacaktı rastlantılarda,
Şimdi rastlıyorum evet
Dipsiz bir kuyunun karanlığında,
Suya düşmüş ne varsa,
Yıkık evlerimin kalıntılarına…

Karışık ve anlamsız tümceler,
Her kelime bir araya getirsek
Olmuyor bahar
Ve sormuyorum kendime artık niye
Ciğerimde sönmüş tüm ışıklar,
Ey sabah hazır mısın olmaya
Sönmüş bir ateşin küllerisin sen
Ne gücüm yeter güneşi tutuşturmaya,
Ne de saçakları kaldı
Umutlarımın sarı sarı

Yar, yarım olmak…
Senden türemiş tüm keşkeler,
Ellerimi dişlisine takıp
Tutunduğum hayat
Yar’dan düşme,
Yar’dan kalma,
Yaşıyoruz işte düşe kalka…

Nehir Şermin 13333