KADİFE MENDİL

Her aşığın kalbinde var kadife bir mendil
Tüm ışıklar sönse de yanar orda bir kandil
Yakmaya yeter bütün benliğini insanın
Kandilin gücü yaydığı ışıkla ölçülür değil

O mendile ne sarılı yok bilen, yok anlayan
Ki sıkıldıkça mütemadiyen fışkırır kan
Hissetmeyen ne anlasın, yaşamayan bilemez
Dile bile gelememiş acılardır kanayan

O öylesine bir acı ki sitemlerle örülü
Uyukluyor bebek gibi, pamuklara sarılı
Dokunma feryadına dayanamazsın
Sağı, solu, kısacası her bir yanı yaralı

O mendilin iki ucu birbirine düğümlü
Bu düğümün çözülmesi sevgiliye bağımlı
Acıların sürüp gitmesinden ise
Kimse değil namüsait zamanlama sorumlu

Ah bir dinlesen beni, giderdi gönlümün pası
Sevmesen de olurdu, zaten yoktur arkası
Böyle muallâkta bırakmasaydın
Kalbim bilerek çekerdi bu onurlu yası

Faydasız ne desek artık sonuç değişmez
Gayri bu kızılcık bu hastaya yetişmez
Artık belki canım öbür dünyada
Maalesef bu dünyada elim sana erişmez

İhsan POLAT 25.04.2000 İspir