Caddelerde aradım seni yoktun dün gece Beyoğlu’nda
Yokluğun üzmedi diyeceğim, inanmayacaksın
Yağmurun altında romantik âşıkların yürüyüşlerini seyrettim
Sen yoksun ya; işkence gibi geldi bana
İstiklal’de kitap aldığımız amca gözlerimin içine bakıyordu
Biran seni soracak sandım, ama o raflarla uğraştı durdu
Sen yoksun ya; ne desem boş, ne yapsam boş,
Yine yürüyemiyorum insanların içinde boğuldum
Yokluğunda üzülmeyecek biri var mı bildiğin
Çok duygusal ve romantik, hatta sempatik olan
Sen yoksun ya hayattan hiç mi hiç zevk almıyorum
Tek yaptığım şey nefes alıp vermek
Hayatımı değiştirecek, beni mutlu edecek
Kimseyi bulamadım. Hala arkadaşlar arıyorum
Sen yoksun ya; umutlarım tükendi,
Gidecek bir yerim dahi yok artık.
Eskisi gibi gitarda çalmıyorum
Teli koptu kopalı, bakmadım bile yüzüne
Bir nefeslik canım var işte
Onu bitirmeye çalışıyorum
Sen yoksun ya; tadım tuzum kalmadı
İkinci aşkım İstanbul bile eziyet ediyor bana
Sensizlik ne zormuş meğer bilemedim
Şimdi kim bilir nerelerdesin
Benim düştüğüm halde misin?
Yoksa vur patlasın çal oynasın mı diyorsun.
Her gece bir başka barda, sabah mı ediyorsun..
Bilsem ki; buralardasın!
Sen yoksun ya…

İsktanbul’da ilk Ayrılık 1995