seni gördüm düşümde, yine ağlıyordun...
ve yine yokluklarda buluyordum seni...
...ömrünü bitirmiş bir kelebeğin ardından...
seni gördüm düşümde, yine ağlıyordun
lütfen ağlama, ağlama lütfen...

gerilmiş iki yay gibiydik
hatalı bendim kesin,
yine bir çuval inciri mahvetmişimdir kesin...
‘‘bakma ne olur, şimşekler çakan gözlerime,
alev alev yanar için, bakma’’ desende...
bir gülüşün hayat verir, gülüm,
yansam da yanmasam da...!

ben miyim gözlerinin aynasında yansıyan?
yok yok, ben değilim o!
halbuki kalem tutan ellerim
kalem tutan eller...kalemim, sen,
birde senin resmin...

resmini çiziyorum düşümde
televizyonu kapatsan diyorum dikkatim dağılıyor,
müziği de değiştir Kitaro olsun, derinden çalsın
pencereyi aralasan diyorum içim daralıyor,
ah! bayılacağım şimdi, öyle bakma!

o alev gözlerin, tebessümün, bakışın...
kendiliğinden düşüyor beyaza...
oysa ne zordur senin resmini çizmek
bu sensin diyebilmek ne zordur
sen ağlamasaydın....ah! keşke...
...her damla gözyaşın bir çizgi uçurur sonsuzluğa
ve sonsuzluluğa bu denli uzanmamıştım...

seni gördüm düşümde, yine ağlıyordun
ve yine yokluklarda buluyordum seni,
lütfen ağlama, ağlama lütfen...