Ne kadar küçüktüm o zamanlar
Minicik eller,minicik ayaklar
Minicik beynimle kurduğum
Koskoca dünyalar...

Kahramandım kendimce kurduğum dünyada
Dağlardan dağlara atlardım güneşi batmayan ormanda
Ahenk içindeydim ormandaki hayvanlarla
Ne de çok zıplamıştım o gıcırdayan koltuklarda

Oyuncak arabamı alırdım elime
İkinci turda dayanamaz bende atlardım içine
Gezerdik beraber hayaller ülkesinde
Biterdi arabamın benzini annemin seslenişiyle

Ne çok şey ifade ederdi ağzımdan çıkmayan sözler
Dışarı çıktığımda ise devler ülkesindeydi evler
Şaşkın gözlerle bakardım etrafıma
Alışık değildim babamdan büyük şeylere bakmaya

Peki nerde şimdi çocukluğum ?
Arabama binip kaçtı mı hayaller ülkesine ?
Bırakıp beni bu geri dönüşü olmayan
Kurtulmak için ölesiye koştuğum tünelde

Şimdi etrafımda oyuncaklarım yerine
Beni oyuncağa çevirmeye çalışanlar kaldı
Ne minicik ellerim ne de ayaklarım kaldı geride
Büyüyen beynimin içinde kurduğum dünyalar ufaldıkça ufaldı

Yok oldu küçükken etrafa saçtığım gülücükler
Kredisini doldurdu bende mutluluk
Sahip olduğum en değerli şey çocukluk
Anlatamıyor seni şu şiirde döktüğüm kelimeler...