Gözyasım akarken söylemiştim,sevmez olaydım keşke diye.
Nerden bilebilirdim ki,gözlerimin görüp gönlümün sevebileceğini.
Seni tanıyınca anladım.
Her defasında seni düşünürken,sana için için yandığımı,
Sevme yanarsın dediğim de,inatlasırcasına..
Kavga ederek,kalbim sana kapılarını actığını..
Haberim olmadan.içine girdiğini,sana sahiplendiğini
Üstelik hani sen gelmiyorsun ya,cabucak özlediğini
Seni göremeyince anladım.
Ferhat gönül,ne eylersin sen şimdi.
Düştüğüm bu ateslerde kor gibi yakma beni ne olur.
Gitmesin sakın,cok uzağıma..
Dayanamam ki yokluğuna duymadan sesini,göremeden yüzünü.
Hayali bittiğinde ,nasıl mahsunlasıyor gözlerim,
Oyuncağı elinden alınmıs bir bebek misaline dönüyorum hemen.
Meğerse seni ne cok sevdiğimi
Senin yokluğunda anladım.


İsmail ÖZTÜRK