Yere düşen her yaprak beni götürüyor şimdi

Hani bir film vardı ya... Ağaçların yaprakları adedince ömrünün olduğuna inanan genç kız, sonbaharda sararan son yaprağın düşmesini bekliyordu ve onun ölmesine razı olamayan sevgilisi, o son sapsarı yaprağı iple ağaca bağlamıştı, asla düşmesin, düşemesin diye.

Onun gibi... Her açan çiçekle ya da düşen yaprakla toprağa yaklaşmaktayız.

Kutluyorum...

Seni Bekliyorum

Tam yarısından böldüğümüz geceler vardı ya
Saniyeler amansızca yarışırdı kendisiyle
Şafakla arası bir ömür kadardı ya
Yürek atışları başlardı
Hatırlar mısın bir müziğin oynak sesiyle.
Hayaller dizilirdi sıra sıra önümüze
El uzatırdık tutamazdık
Camdan denizler girerdi aramıza
El uzatırdık
Bir türlü tutuşamazdık
Olsun derdik de mutluluğumuzu yarınlara hapsederdik
Gülerdik, oynardık, koşardık
Bazen bir ağacın altına uzanır bulutları seyrederdik
Bazen bir sahile sofra kurup
Ellerimizden sıcak çaylar içerdik
Bir dalga gelirdi ya hani
Bir türlü ıslatamazdı ayaklarını
Bir meltem borayı okşardı
Saçların dağılırdı
Her gece yarısı hatırlar mısın
En parlak yıldızlar gözlerimize koşardı
Gülümsemek nasıl yakışırdı dudaklarına
Gözlerin kahkahalar atardı
Bazen gecenin mavisi yansırdı yüzüne
Bazen pembeler gezinirdi yanaklarında
Sessizliği gözlerime takıp en kalın sensizlik mercekleriyle
Uzak diyarların uzak kokularını okşardım…
Yere düşen her yaprak beni götürüyor şimdi
Yoksun ya hani
Gelmedin ya, gelemedin ya
Ben o yapraklardayım şimdi
Seni bekliyorum.

kutluyorum yazan güzel yüreği..
namık cem