Bir kartal gibi uçarken nefsim
Günahının ağırlığıyla çakıldı mermer zemine
Unutmuş idi var oluş sebebini...

Bu ne dik başlılık bu ne pervasızlık
Önünde bir son bekler
Adeta dipsiz bir uçurum gibi

Çarpmanın etkisiyle birden geldi kendine
Bu hayatta neden var idi sordu kendine?

Güller mis kokularıyla yaradan-a şükürde
Esen yeller uğultularıyla fikirde,
Kendini bilen her canlı aşkı fikir ve zikirde...

İnci birde baksa kendine
Boş bir dünya sandalında
Öyle başı boş sürüklenmede...

Ağırlaştıkça ağırlaştı,
Yürümeye başladı kendince,
Kendine geldiğinde açtı gözlerini de,
Gönlü onu getirmiş idi Ciharı Yari Güzin-e

Günahının ağırlığıyla yorulan dizleri
artık taşıyamadı İnci’yi,
Çöktü kaldı usulca bir sütunun dibine...

Sicim gibi gözyaşları akıyordu
Kırılan dizlerine açılan ellerine
Dilini çevirecek gücü yok ise de
Yüreği içten içe haykırıyordu
Af et beni Yarab diye

Kurtulmak istedi kanatları
Günahının ağırlığından
Uçmak bir yol kaçı vermek
Semanın sonsuzluğuna
İNCİ DENİZ
2009 NİSAN’I