Sensiz ev düşünemem.
Kapıları olmasın evmin.
Pencerem dünyaya açılan.
Bahtsız kapımdır benim.
Şahididir, o giderken,
kapının yaptığı hainliğin.
Şahididir yaban çekingenliğimin.

Yağmuru seninle izlerim.
Beraber dinleriz kuşların cıvıltısını.
Resimler çizerim buharlı camlarına.
Ellerimi üzerine yapıştırıp,
Çaresizliğimi anlatırım sana.

Sen olmasaydın.
Nasıl görürdüm sütçü kızın,
Bakkal çırağıyla oynaşmasını?
Yeşil balkonlu evin kadınının,
nasıl duyardım tutkulu sesini?
Nasıl kovalardım sinekleri bilmiyorum.

İnsanlar seni pek önemsemezler.
Ama aldırma sen.
Boşver pencerem.
İnsanlar hep öyledir zaten.
Pencerelerin aşık olduğunu,
ağladığını bilmezler.
Hele hele senin,
Karşı evin çift camlı,
beyaz boyalı güzel penceresine,
Vurulduğunu hiç bilmezler...