1994 yılı Ağustos ayı idi ve eşim, oğlum ve ben Bursa'ya gitmiştik. Yaz ayında Uludağ'ın nasıl göründüğünü merka ediyorduk ve o sıcakta Uludağ yoluna koyulduk. Yarı yolda arabalardan inip yürümek istedik. Döret bir yanımız ağaçlarla dolu idi. Yaz ayı olduğu için etraf bomboştu. Biz üç kişilik aile şarkılar söyleyerek yolumuza devam ediyorduk.

Eşim bir ara gözden kayboldu. Nereye gitti falan derken sesi geldi bizi çağırıyordu. Yol kenarından biraz içeride çok güzel bir ağacın altında oturmuş bizi bekliyordu. Yanına gittim. ne olduğunu sordum. "Bak bu ağaç diğerlerinden farklı ve bütün heybeti ile bize bakıyor adta. Çevresindeki tüm canlıları korurcasına kanatlarını açmış bizi bekliyor gibi. Ne dersin canım bu ağaç bizim ağacımız olsun ve adına da sevgi koyalım"

O kadar duygulandım ki kalkıp yanaklarından öptüm ve o ağacın adını sevgi ağacı koyduk. Ne zaman Bursa'ya gitsem o ağacın altına gidiyor, oturuyor ve biraz sohbet edip yanından ayrılıyoruz.

Şimdi benim üç dört ağacım var. Biri bursa'da, Biri Manisa'da (oğlum), biri yanımda ( kızım) biri de iki bedende tek ruk olduğumuz eşim. Onlara dayandığım zaman gerçek anlamda sevgilerin en büyüğünü yaşıyorum.

Her seven yüreklerin bir ağacı olması dileği ile kutluyorum kaleminizi ve saygılar yüreğinize