Ne çabuk eskiyor insan
Gel genç ol da inan

Dönüp ardına
Bakıyorsun yaşamın dokuduklarına
İyi atılmış birkaç sırası ilmiğin
Düzgünsün
Yani ananın babanın evindesin
Ya bir ceylan
Ya bir çelik yayın tınısı gibisin
Çocuksun
Gençsin
Sorumluluğun mu
Ha varsın ha yoksun
İsyan yaşları
Kimi isyanlardasın
Dokuma sesleri hoş geliyor kulağa
Uçuyor zaman dokundukça dokunuyorsun

Derin bir nefes soluyorsun
Tanımazdın birilerini
Şimdi o yaşamının ta kendisi
Bir başka desene geçiyorsun daha birkaç ilmek
Bir iki arıza
Bir iki kör düğüm
Ne etsen
Ne desen
Dökülüyorlar kök boyaların
Amansızı zamanların
Günlerin canlıdan cansıza
Pastelleşiyorsun
Gülün kırmızısını yaprağın yeşilini
Günün sarısını unutuyorsun
Eh
O da yaşam bu da yaşam
Biraz daha sabret var sonuna er
İnanmıyorsan tut çek ipi de geri döndür yaşamı
Yüreğinin şifresi çözgü ipinden ağan ilmiklerde
Çöz ve al hepsini
Bana vermediklerini benden diyorsun
Kimi ahlıyorsun
Kimi inliyorsun
Elinde ne kalmışsa açıp avucunu bakıyorsun
El boş ve bıraktığın yerde bile durmuyorsun
Kimi desen coşkulu kimi desen hoş
Lakin gel de gör gönül boş

Şu zamana bak
Kurşun bile bu kadar hızlı çıkamaz namludan diyorsun
Derdin nedir ki uçup gidersin kimi yaşamımdan
Kimi hoşçulayın kimi boş





Tut ve çek kolumdan der gibi oluyorsun kimi geriye dönülseydi zamandan
Buzuldan akar sicimden bir su gibi şimdi duyguların
Soğuk buz gibi damlalar yüreklere öyle damlar
Sende bende ne kaldı ki ne var ki şimdi
İlk heyecanlar
İlk aşklar
Geçmişi bu günlere bağlarsın
Ağıtın yumruğu vurur göğsüne insanın
Sımsıkı kuru mu kurudur artık boğazın
Dağılmaz bir efkar sisi
Çıkılmaz bir dev halkada gizli saklısın
Sen ve duyguların
Karanlıklardan yayılır bir zılgıt sesi
Her adımlayışında sokağındaki taş kaldırımları
Genç değilim ki diye geçirirsin içinden
Yol aşıp geçti epeyi tepeyi
Ağmıyorsun artık bedenlere tepelerinden


Yana yakıla besbelli diyorsun dostlarına
Bir yüküm var
Yüklüyüm yükümlüyüm ben kendime hükümlüyüm
Kimse seni dinlemiyor
Ne yananını ne yakılanını görüyorsun
Küseceksin belki birilerine
Küseceklerini bile bulamıyorsun
Hanilerini arıyorsun göz göz
Hani
Nerede benimkiler diyorsun

Yittiyse
Uçup gittiyse elde avuçtaki duygular
Umutları bile arar olduysa insan
Kimi kimliği soyup
Atıp şu ruh hafifliğini bedenden
Buysa tablo ve yoksa oyunların sonu başı
Yaratılmadıysa insan için insan
Yayacaksın çaput çul kilimini çayıra
Gayrı bundan ötesini
Kim araya kim kayıra

6 Nisan 2009 Denizli