ilk gün...

Uyandım, taptaze bir güne,
Göz kapaklarımda uyku tozları,
Yastığımda lavanta kokuları,
Dudaklarımda umut kırıntıları.
Uyandım, saçlarımın arasına karışmış,
aşk sorhoşluğuyla, bu güne...

Sen uyuyordun,
Henüz açmamış bir gonca gibi.
Avuçlarınla kavramıştın,
Sakin bir sabahın,
huzurlu bir aşk hikayesini.

ilk ay...

Uyandım, yüreğimde ince bir sızıyla,
Bitmesin diye her akşam dua ettiğim,
Sol yanında yatağımın.
Kaygıların üzerine uzanmış buldum kendimi,
Ya gidersen diye, tutunmuştu ellerim, bileklerine.
Aşkın ızdırabındaki, cılız ümitlerime...

Sen uykudaydın,
Yüzünde ifadesiz bir kış mevsimi,
Dudaklarında tehlikeli bir tebbessüm vardı.
Teninde gölgelenen, kimsesiz bir terkediş,
Göğsünde inip, kalkan tek başına bir yaşayış vardı.

ilk yıl...

Uyandım, yorgun ve korkak,
Benim olduğuna inanmadığım bir hayatı,
Yaşamak için.
Göz kapaklarım da, dudaklarım da,
Suskun ve acizdi anlatmaya.
Seni, beni, bizi.
Yüreğim de, benliğim de,
Muhtaçtı anlaşılmaya,
Aşkı tekrar yaşamaya.
Korkunç bir yanlızlığa gömülmüş,
Titreyen bir çocuk gibi saklanmıştı hislerim.

Sen uyuyordun,
Hiç bir şey bilmiyormuş,
Hiç bir şey hissetmiyormuş,
Hiç bir acıyı görmüyormuş gibi.
Sen ilk gün kadar berraktın,
İlk ay kadar tehlikeliydi dudaklarındaki tebessüm.

ilk ayrılık...

Uyandım yanlızlığın koynunda,
Son durakta inen,
Ve neden buraya geldiğini bilmeyen,
Garip bir yolcu gibiydim.
Yatağım soğuk,
Yüreğim boğuk,
Hislerim buruk uyandım.
Benim, sadece benim,
Ne yazık ki benim olan bir hayatı,
Sadece kendimle, sadece kendime yaşamak için.
Ne zor muş, kendine katlanmak,
Her sabah, bir öncekinden yaşlı bir yüzle uyanmak.
Boş ev, boş oda, boş yatakta doğrulmak.
Ne zormuş, sensiz uyanmak...

Sen yoktun,
Kimbilir hangi beyaz çarşaflarda,
Taptaze bir bahar gibi uyuyordun.
Kimbilir kimlerin yastığında,
Tatlı rüyalara dalıyordun.
Bensiz geçen ilk geceni,
Bensiz başlayan ilk gününü,
Bensiz yaşanacak hayatını,
Kimbilir kimlerle paylaşıyordun.
Sen o tatlı uykularda iken,
Ben hep sensizlikte uyanıyordum.
Hoşçakal uyuyan güzel...