mavi top, ulaşılamayanımdı benim manevi inimde
kırmızı top, küçük mini minnacık bir uydusu
ulaşılamayanın etrafında tavaf eden
ikisi bir dururlardı tamda sinemde, görebilirdim onları istediğim zaman
konuşabilirdim onlarla, onlarda benle;
dert dinleşirdik, sefaya konuşurduk
ruhumu paylaştırmıştım onlara,onlarda bana;
ruhumuz liğmeleşircesine
ben ne zaman yalnızdım,onlarda yalnızdı;
karanlık aynalara bakarcasına
bi an geldi kalbim cız etti, ettirildi
beynim hüküm sürdü kalbimin topraklarına ve sürdürüldü
kalbim yanmış, yıkılmış, toplarım artık ışıldamaz olmuş
kalmamış içinde o ve o
o ve o kaçmışlar benden, terk etmişler
kimseyle konuşamamışım
ruhum bedeniminden korkar olmuş
yalnız başıma kalmışım
düşündüğüm ve düşünenlerim olmadan
mutlu insanlara beddua etmişim, elimde olmadan
kalbimde olan bi nefretmiş bu
ama sonra yeni yüzler yeni diyarlar
unutmuşum ışıldayanları
onlarda beni unutmuş çoktan
hele ulaşılamayan o beni hiç sevmemişki zaten,
sadece ruhumu sevmiş, ruhumda onu...

Şerafettin KURUOĞLU
31 mart 2009 04:58