Ne çok özlemim varmış,
Kâlbimden gidişine,
Gözyaşı döktüm inan.
Hep atarken heybeme.
Birer birer çıkarıp,
Koyarken baş ucuma.
Gözlerim kapanırken,
Hayâlleri hapsettim.



Yılların isi sinmiş,
önmüş bir ocak gördüm.
Kerme kokusu vardı,
O acı dumanında.
Yüreğime özenmiş,
İçin için yanarken.
Yüklükteki resmine,
Bakıp seni anarken.



Özlemişim ;
Seninle yediğimiz çılbır’ı,
Tadını hep sakladım,
Dilimin mahzeninde.


Ay’ın şavkı solgun, buluta sordum.
Avlak çeşmesinde, ilk seni gördüm.


Hep yorgun akardı, bilirsin.
Omuz verirken sevdâmıza.
Çiğdemleri severdin,
Saçına takmak için.


Sarı çiğdem verirdim, gönül bağlasın diye.
Saçlarının rengine, uyum sağlasın diye.


Salkım söğüt altında, çoban dede yatardı.
Güttüğü tosuncuklar, hep büvelek tutardı.


Gözucuyla bakardık, onların koşuşuna.
Anasını emerken, sıpanın coşuşuna.


Özlemişim leyleğin,
Hacıdan gelişini.
Çift sürerdi, Züfer emmi.
Bir evleklik tarlasında.
On adım arkasından giden,
Leyleği özlemişim.



Çiğdem öksüz,
Çiçek öksüz,
Birde ben öksüzüm,
Sensizliğinde.
En çok da seni özlemişim,
Avlak çeşmesinin kuruyuşunda.


İreMerİ