Gece yarısına ilerlediğinde zaman

Alem yavaş yavaş derin uykuya daldığında,
Sessizlik çüktüğünde arza...

Gürültülü bir gün içinde boğulan bedenim,
Gecenin sessizliği ve durgunluğuyla
Düşünceleriyle yüzleştikçe,
Günün çetelesini tutup kendini eleştirdikçe
Yavaş yavaş yontmaya başlar kendini
Bir heykel traş gibi....

Aslında ağırlaşan dimağında,yüreğinde
Bir yerlerde öylesine kırılgan, naiftirki bir yanı insanın...

Ne hikmetse günün ışığında ,gürültüsünde
Bir çok can naifliğin farkına varamaz diğer bir canın

Bir karmaşaki anca gecenin sukunetinde varır
ruh varlığının farkına...

Şu anda uykusuz dalgın gözleriyle gökyüzünün lacivertliğine bakıp kalan..

Kalemini eline alıp satır aralarına sızıp kendini satır aralarında bulmaya çalışan
Kaç gece perisi vardır gecenin karanlığını,sessizliğini kendine kalkan yapan

İNCİ DENİZ 05/11/2008