3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1354
Okunma
Gençliğimde fırtınalar kopan bu yürekte
Şimdi kendini durgun sulara attı
Gün geçtikçe yeşeren umutlarım
Gelecekte hazan mevsimlerine bıraktı...
Sonu olmayan yaşam ve ölüm çizgisi arasında
Hayatımız tiyatro sahnelerine çevrildi
Gülsem hayata, mutluluğumuzu kıskananlar oldu
Ağlasam bu şehirde, arkadaş dediklerim sırt çevirir oldu.
Anladım ki hayata sarılmanın; paylaşmak olduğu,
Sıkıntıya düştüğümüzde çareyi; güvendiğimiz arkadaşlarda aramak gerektiği...
İçimizdeki sızının, bize ve insanlara fayda sağlamadığı,
Üzüntülerimizi kalbimize gömerek,
Bulutların arkasından güneş gibi süzülmeyi öğrendim...
Arda KARANFİLOĞLU
Şiirin sahibi
Cevap Yaz