Belki son gülüştü
Bir can tenhaya düştü
Kullardan uzak, Mevla’ya yakın

Hücreler siyah olmuyor her zaman
Beyazlar da kararıyor...

Her yerde kar, yürekte nâr
Her iki cihanda
Seni bekleyen var

Bir kuş gibi süzüldün semalara
Bir veda hüznü vardı ardında
Ayrıldın… Dualarla…

Nisanı bekliyordun,
Halden bilecek insanı..
Yüzün millete dönüktü
Özün Hakk’a…

Mevla’ya açıktı eller
Dillerde zikir...
Yürekten bağlıydı Alperenleri
Beklemez baharı kar çiçekleri

“Bir çeşme başında uzanmak isterken
huzur ile”
Kevser’in başına çağırdı
Sonsuzluğun sahibi…

“Uzak, çok uzak yerleri özlerken”
Vakit tamam oldu
Kalabalık meydanlardan uzak
Son mekân tenha oldu…

Ömrünün son anında
Son sözünü söylüyorsun..
lisan-ı hal ile:
“Sana gelmek istiyordum” der gibi…
Tebessüm ile…

Yüzün millete dönük,
Özün sonsuzluğun sahibine…
Sonsuzluğu düşünüyordun,
Artık üşümüyordun…

Tenha ve kar
İçerde hasret, içerde nâr
“Özlediğin Sonsuzluğun Sahibi”
Şimdi sana gerçek yâr…

Artık kimse kapamıyor pencereleri
Beklemez baharı kar çiçekleri…

Gidiyorsun
Bırakıp çok şeyi gidiyorsun.
Mertliği, yiğitliği
Ve…
Doğruluğu, dürüstlüğü
Bize de bırak
Çok ihtiyacımız var…

Gidiyorsun…
Beyaz karlar, oldu kefenin
Her yer kar ve soğuktu
Sen gidiyorsun
Bu defa üşümüyorsun…
Üşüyemiyorsun…