Taşlarla döşenir, bu kaldırımlar.
Kelime dizerek, doğar şiirler.
Durmadan çiğnenir, şu kaldırımlar.
Duyguyla emekle, dizer şairler.

Şairin dünyası, hep şiirlerdir.
Esasen şairlik, bilin çiledir.
Şair bunu sever, bilmem niyedir.
Duyguyla emekle, üzer şairler.

Onun dünyasında, isyanlar vardır.
Yeryüzü ve gökler, ona hep dardır.
Onun gönlündeki, ilahi yardır.
Duyguyla emekle, gezer şairler.

Gönlündeki zindanda, yatar geceler.
Yıldızdan kubbeler, ve bilmeceler.
Bakınca görünmez, gizdir gizemler.
Duyguyla emekle, sezer şairler.

Onun dünyasında, hep sevgi vardır.
Onun şiirinde, hep saygı vardır.
Onun adaletinde, hep yargı vardır.
Duyguyla emekle, yanar şairler.

Vatan, millet, bayrak, şehide yazar.
Şehitler ölmez ki, gazidir sağlar.
Cennete varırlar, şehit olanlar.
Duyguyla emekle, ağlar şairler.

Parupak gönlünde, yunusta yaşar.
Mevlana gibidir, dönerek coşar.
Neylerle kudümle, rabbine uçar.
Duyguyla emekle doğar, şairler.

Gönlüne taht kurmuş, güller laleler.
Mecnundur leyladır, onda sevgiler.
Haksızlık istemez, hemen yergiler.
Duyguyla emekle, kızar şairler.

Onun nurlu gönlü, rabbe yakındır.
Şiirinde Allah, peygamber vardır.
Şükreder haline, hep çile kardır.
Türkmendağlı böyle, yazar şairler.

HİLMİ CAN.
MART. 2008.