Avuçlarında ki beynimde,
her sorgu kendime aittir...
Senin sandığın sana dair bende sorguladıklarım.
doğru-yanlış bilmecesi,
kabul gören
genel geçer doğruların ilişik hikayesiyle
yine suslardasın.
beynimi tekleten senli sessiz anlamlardayım.
ellerini yumruk yapan,
gözlerinin derinlerine
siyah lekeler oturan
inadına üstüne bembeyazları giyen,
mavi gökyüzünün altında derin nefesler alan,
denizin kenarından suretini bırakan,
aslını yanına alan.
inadını kıramayan,
huysuzluğunu diline yapıştıran adam!
görmedim mi?
Tanımadım, farketmedim mi?
hissetmedim öyle mi?
bu mudur yani ?
Yanılma sakın…!
beynimin alıgalaybildiği,
ruhumun sezinleyebildiği
benim gerçeğimdir.
Bazen somut saydığımız herşey
Yetersizdir.
yettiğini düşündüğüm kadar
herşey gerçektir...
ve şimdi sen!
Arlı, ayarlı!
kendinde saklı.
hüzünbaz us kısılmalarında
güneşe dönen
ruhlardan ürken şair…
bir bardak demli çayın
damakta bıraktığı keyife eşlik eden
ürpermiş günbatımlarında
yakalanan huzur
yada pervasızca tene değen
teklifsiz damlalar değilmidir
kanlı revanlı ruhlara biraz huzur serpiştiren.
Bu kadar mıdır sence ?
basitmidir ?
belki! belki değildir...
ama bize öğrettilen
yalında vücut bulan gerçeklik değilmidir?
bunu göremediğimizde gerçeklik dönüşmezmi
gizlerin en alasına ?