Çan sesleri gelir yakınımızdan.
Hızlı yavaş içimizden uzakdan.
Çalıyor güneyden, kuzeyden doğudan.
Avrupa, Yunan, Ermeni’den, Kıbrıs’dan.

İstanbul da var İzmir de.
Trabzon da, Mardin de.
Apartmanlarda evlerde.
Onarılır kiliseleri eskileri de.

Zaten beraberiz, Rumu Ermeni si.
Yahudi’si, Alman’ı, Fransız’ı, Rus’u.
Yavaş yavaş bitiyor Müslüman’lık.
Sinsi sinsi sarıyor Hıristiyan’lık.

Mükemmel kiliseleri havraları.
Bağları, bahçeleri, apartmanları.
Alman köyleri, Fransız köyleri.
Bastırdılar parayı, aldılar her yeri.

Ben zaten göremem, lakin tehlike yakın.
Showroomlar, shoplar, Mcdonaldslara bakın.
Her yerde yabancı isim, her yerde biçim biçim.
Müslümanlar birleşin, Türküm susarsın niçin.
Şairim bundan yanar, tutuşur senin için.

Vallahi çok korkuyorum.
Bu gidiş çok kötü, üzülüp bakıyorum.
Bir gün camilerde kilise.
Çanlar minarelere dikilirse.

Yunus Emre’m, Mevlana’m üzülürse.
Ayasofya sevinir, ağlar Süleymaniye.

Şimdi birlik zamanı.
Karşılayın tufanı.
Buna izin veremez, ülkemin müslümanı.
Parayı çok sevenler, düşünmüyor ülkeyi.
Onlar bizi sevmezler, severler devşirmeyi.

Bu toprak ejdadımdan, bana miras kaldı.
Düşmanlar daha dündü, Çanakkale’yi sardı.
İstanbul’u, İngiliz, İzmir’i, Yunan aldı.
Antalya da İtalyan, Fransız Maraşta’ydı.

Paramparçaydı ülkem, inledik esaretten.
Korkaktı o saltanat, yoksundu cesaretten.
Doğdu Samsun’dan güneş, aydınlattı ülkeyi.
İstiklal savaşıyla düşmanlar, yeğlediler kaçmayı.

Türkmendağlı bu toprak, ağlıyor üzüntüden.
Topraktaki şehidin, kan akıyor gözünden.
O çan sesi istemez, ezanlardır ona yar.
Can borçludur toprağa, istemiyor o çanlar.

Belki karamsarım ben, isterim olmaz asla.
Atatürk’ü unutma, öğütlerinle başla.
Üzmeyin Atatürk’ü, üzmeyin onu asla. HİLMİ CAN.
10.MART.2009